Ta powieść zapewne nigdy by nie powstała, gdyby historia nie dopadła Oty Filipa. W 1998 roku w niemieckiej telewizji wyemitowano dokument oskarżający pisarza o to, że na początku lat pięćdziesiątych, wspĂłłpracując z bezpieką, przyczynił się do skazania i uwięzienia kilku swoich kolegĂłw z wojska. Syn pisarza pod wpływem tej informacji załamał się i popełnił samobĂłjstwo. Ten cios stał się dla Oty Filipa pretekstem do rozliczenia z przeszłością.

Urodzony w Śląskiej Ostrawie pisarz o czesko-niemieckim pochodzeniu rozliczył się nie tylko z wielką historią, ale także z sobą samym i najbliższą rodziną. SiĂłdmy życiorys to wybitna powieść, ale przede wszystkim bezwzględnie szczera spowiedź z kilkunastu lat życia - "trzynaście decydujących dla mnie lat pomiędzy wiosną 1939 roku a październikiem 1952 roku, czyli od moich dziewięciu do dwudziestu dwu lat, kiedy w sercu Europy połamała mnie, przemieliła i w końcu wypluła na dalsze życie skurwiona historia, ktĂłrą wtedy władali dwaj zbrodniarze - Hitler i Stalin".

Vaclav Havel, wybitny polityk, pisarz, intelektualista do tej pory nie doczekał się w Polsce żadnego wydanego oficjalnie wyboru swoich esejĂłw. Liczne jego teksty sprzed 1989 roku ukazywały się w obiegu niezależnym, pĂłźniej były wielokrotnie omawiane, cytowane i analizowane, nigdy jednak nie wyszły w formie książkowej.

Książka pod tytułem "Siła bezsilnych i inne eseje" jest to obszerny wybĂłr najważniejszych tekstĂłw Vaclava Havla z lat 1969-2009, uporządkowanych chronologicznie w trzech rozdziałach:
Rozdział I: "Siła bezsilnych" (tu teksty historyczne z lat 1969-1989 wraz ze słynnym tytułowym esejem);
Rozdział II: "W stronę społeczeństwa obywatelskiego" (głĂłwnie przemĂłwienia z lat 1990-2003);
Rozdział III: "Odpowiedzialność jako los" (teksty z lat 1990-2009, mĂłwiące o roli moralności w polityce czy dylematach intelektualistĂłw, ktĂłrzy niespodziewanie dla siebie samych znaleźli się na szczytach władzy).

Wyboru tekstĂłw dokonał Andrzej Jagodziński, tłumacz literatury czeskiej, publicysta, redaktor, dyrektor Instytutu Polskiego w Pradze, a od 2010 Instytutu Polskiego w Bratysławie.